50+ momentje

Het moment dat je trein langs het perron stopt en je beseft: “Kut, ik heb niet ingecheckt.” Je denkt snel. Inchecken moet bij de ingang van het station. Dan mis je de trein en ben je een half uur te laat op je werk. Of je stapt in en riskeert een boete. Je bent in al die weken nog niet gecontroleerd, maar dat is geen garantie op dat er vandaag ook geen controle is.
Je wil niet te laat komen, dus neemt de gok. Intussen probeer je te bedenken of je dat kaartje misschien zonder na te denken langs dat paaltje hebt gehaald. Je twijfelt over wat je zult doen als er een controleur komt. Meteen opbiechten of het kaartje laten zien en spelen dat je niet snapt wat er is gebeurd. Je besluit dat laatste te doen.

Je probeert weer rustig te worden en erop te vertrouwen dat je geluk hebt. Het lukt je om je ademhaling weer enigszins normaal te krijgen tot je bedenkt dat er bij je eindstation poortjes van twee meter staan, die opengaan als je je kaartje erlangs haalt.
Wat nu? Hoe ga je dat doen? Je lijf is iets te oud voor een soepele sprong over het poortje. Daar zijn deze poortjes ook te hoog voor. Een ander vragen om samen het poortje door te gaan? Te intiem. Iemand stapt de trein binnen en zegt luid: “Goedemorgen!” Het blijkt een zwakbegaafd persoon, die alles wat te hard zegt.
De reis duurt lang. Een eeuwige twintig minuten. De controle blijft ook deze keer uit.

Aangekomen loop je naar de uitgang. Het kaartje in een zweterige hand. Je loopt naar het poortje. De kaart erlangs en dan de bekende “bliep” en de poort gaat open.Wat een opluchting. Misschien had die collega toch gelijk en is “mindfulness” iets om je in te verdiepen.