Stinkbom

Je loopt langs. Niet alleen mijn neus, maar ook mijn mond, mijn longen en mijn brein vult zich met jouw geur. Jouw geur, die niet de mijne is. Het is verstikkend en er is geen ontkomen aan. Je hebt misschien naar reclames gekeken waar mannen hun hele bovenlijf inspuiten met een deodorant. Van heinde en verre komen dames op jouw geur af.

Mannen, het is reclame! Hoe meer jij gebruikt, hoe sneller je deo of aftershave op is. Dat levert de producent dan weer geld op. Zoveel geld, dat ze grootse reclames kunnen maken, waarin al je dromen waar worden.
De werkelijkheid is anders. Je bent inderdaad al van verre te ruiken. Je meurt een uur in de wind!

Mensen willen bij je uit de buurt. Soms moet je wel blijven, want dan werk je met zo’n stinkerd, maar vluchten is het beste.

Je verstikt ons, je maakt het onmogelijk om in een lift te staan waar jij bent (geweest). De normale lucht is vervangen door chemie en ik word misselijk van de reactie. 

Groot en klein doet het, want het komt steeds vaker voor dat kinderen na de gymles in mijn klas plaatsnemen en ik plots geen adem meer krijg. De ramen moeten open, maar de lucht gaat pas weg als de leerling verdwijnt. ‘Maar juf, wilt u dan dat we naar zweet ruiken?’ ‘Nee, maar je zou de deodorant ook alleen onder je oksel kunnen doen. Bovendien mag je op school geen spuitbussen.’ ‘Oh echt? Alleen onder je oksel? Je moet toch alles doen?’ 

Beste stinkbommen. Have mercy!